Isang dekada na ang dumaan. Nasa 30+ na ang edad ko. And for sure, nasa 40+ na ang edad mo.
Gwapo ka pa kaya? Napapangiti ako sa tuwing babalikan ko ang mga panahon na magkasama tayo.
Naaalala ko pa na halos magkasama tayo sa mga gimikan, lagi mo akong dinadaanan kasi ikaw ang may sasakyan.
Bumabalik sa alaala ko ang mga panahon na nakakatabi kita, nakakausap, nahahawakan at nayayakap, at walang malisya yun para sayo, pero sa akin, may kahulugan, may kilig at saya sa puso ko.
Lumipas ang isang dekada, nagkahiwalay ang landas natin dahil sa pangarap kong gumanda ang buhay ko.
Nawala sa uso ang facebook kaya mula noon, wala na akong balita sayo. Hindi ko na nasubaybayan ang bawat travel mo sa ibat ibang lugar at hindi ko na magawang makita ang gwapong mukha mo sa mga larawan. Hindi ako nakapag save kahit isa.
Sa pagbabalik ko, agad kong pinuntahan ang mga pinupuntahan at madalas nating tambayan na mga lugar, ang iba ay nagsara na at base sa mga taong naroon, hindi ka na nila napapansin na gumagawi doon.
Siguro sa tagal ng panahon, ikaw ay nagibang bayan na rin. O maaaring nag asawa na, hehehe.
Pero, umaasa pa rin ako, kahit alam kong maliit na chance lang na magkaroon ako ng balita tungkol sayo.
Namimiss na kita, sobra. Gusto na kitang makita, sobra-sobra.
Isang gabi, naroon ako sa isang lugar na madalas nating pinupuntahan noong araw.
Maingay ang tugtugin, nakakaindak, nakakahalina sabayan. Pero ang isip ko, noong ikaw ang sumasayaw. Napabuntong hininga ako ng malalim. Hawak ang isang bote ng alkohol na inumin, mukhang dapat na akong sumuko sa paghahanap sayo.
Sa aking pagtalikod patungo palabas sa lugar na yun, isang pamilyar na mukha ang umagaw ng aking paningin. Doon ako parang lumakas, sumaya at sumigla.
Sa wakas, natapos ang aking paghahanap, aking pinanabikan na makita siyang muli sa loob ng isang dekada at mukhang natupad na ito.
