Kunwa-kunwarian

Nang humiling siya ng pabor sayo, mabilis kang pumayag, kahit na alam mong posible niyang masaktan ka sa mga gagawin nyong palabas sa harap ng ibang tao.

Siya: Uy! Salamat ha! Naiwasan ko yung ex ko dahil sa pagpapanggap natin!

Ako: Wala yun! Malakas ka sa akin eh!

Pero hanggang kailan kaya ang pagpapanggap, hanggang kailan mo pipigilan ang sarili mo na huwag magpadala sa hindi totoong relasyon?

Siya: May tiwala ako sayo, na imposible kang ma-inlove sa akin dahil bestfriends tayo!

Ako: Oo naman! Saka hindi ang gaya mo ang tipo ko!

Napahalakhak siya doon. At isang pilit na tawa rin ang sinagot ko dito. Sa isip ko, totoo kaya na halakhak yun o kunwari lang din.

Ako: Hanggang kailan ba tayo ganito? I mean, till when akong magpapanggap na karelasyon mo? Till when tayo magiging sweet? Till when mo ako sasabihan ng mga i love you sa harap ng ibang tao?

Napatingin siya sa akin. Parang binabasa niya ang nasa mga mata ko. Napayuko ako. Kapag lumaban ako ng tingin sa kanya, baka may mabasa nga siya. Mahirap magkunwari kung madaling mahulaan.

Siya: Ano ba ang iniisip mo? May problema ba?

Ako: Wala naman! Syempre, may mga bagay din akong sinakripisyo sa pagpayag ko sa pagpapanggap natin!

Siya: Sakripisyo?

Ako: Oo! Gaya nang, paano kung may gusto akong tao o may gusto sa akin yung tao, pero hindi namin magawang malaman dahil ang akala ng taong yun, nakatali ako sa isang seryosong relasyon!

Bigla siyang nag alala. Lumapit siya sa akin at humawak sa mga kamay ko.

Siya: Sorry! Hindi ko naisip ang bagay na yan! Do you think, naging selfish ako? Dahil, binalewala ko yung pwede mong kaligayahan sa ibang tao dahil sa pakiusap ko na maging tayo, bilang palabas?

Hindi ko na nagawang sagutin ang tanong na yun. Yung pagkakahawak niya sa kamay ko, hinigpitan ko din ng hawak, bilang pagpapanatag ng kalooban nito na hindi ako nagsisisi na maging kami, kahit kunwa kunwarian lang.